🔘 حق آزادی بیان در ایران همواره به خشن‌ترین شکل ممکن مسدود شده است.
دستگیری منتقدان و مخالفان و صدور احکام زندان برای فعالان سیاسی و مدنی، سرکوب معترضان، اعمال سانسور شدید بر رسانه ها و فضای مجازی و برخورد با هر صدای مخالف تنها گوشه‌ای از سرکوب آزادی بیان در ایران است.
ابعاد سرکوب آزادی بیان در ایران بسا گسترده است و قربانیان آن تنها فقط فعالان رسانه و یا مخالفان و منتقدان نیستند. در سال‌های گذشته و با بیشتر شدن نارضایتی مردم از حکومت، برخوردهای قضایی و امنیتی برای سرکوب صداهای مخالف گسترده‌تر شده است. نویسندگان، هنرمندان، روشنفکران، فعالان مدنی، وکلا و فعالان فضای مجازی در شمار قربانیان سرکوب آزادی بیان در ایران هستند و می‌توان گفت که سرکوب آزادی بیان در ایران قربانیان زیادی میان همه اقشار اجتماعی، سیاسی و فرهنگی دارد. برخوردهای قضایی با اقشار مختلف جامعه به دلیل ابراز عقایدشان با استفاده از اتهام «تبلیغ علیه نظام» صورت میگیرد. این در حالی است که در قوانین موجود همین رژیم به مساله آزادی بیان تاکید شده است؛ اصل بیست‌وسوم قانون اساسی می‌گوید: «تفتیش عقاید ممنوع است و هیچ‌کس را نمی‌توان به‌صرف داشتن عقیده‌ای مورد تعرض و مؤاخذه قرارداد.» با این حال بسیاری از مخالفان و منتقدان تنها به دلیل ابراز عقایدشان و یا بیان انتقاداتشان نسبت به حاکمیت، با اتهام «تبلیغ علیه نظام» روبرو می‌شوند.