اسفند ماه ۵٧ بود که نطق ماندگار آیت اله خمینی که آب را مجانی میکنیم، برق را مجانی میکنیم و حتی دلخوش به این مقدار نباشید … چون حکاکی بروی سنگ، بر تاریخ معاصر ایران نقش بست.
جمله ای که امروز با خشم یا ازسر مزاح، ورد زبان هموطنان ایرانی شده است. آنها که خواب زندگی مرفه میدیدند، حال از قطعی پی در پی برق در گرم ترین فصل سال و از کمبود آب به ستوه آمده اند. در جایی که مقامات ایرانی، از تولید بالای ٨۵ هزار مگاواتی برق صحبت میکنند، توان تولید برق در عمل کمتر از ۵۶ هزار مگاوات برآورد میشود که این کسری ١٩ هزار مگاواتی موجب قطعی برق گسترده در جای جای کشور شده است. دولت در سال ٩٩ ، رشد ۴۸۰۰ مگاواتی تولید برق را هدف‌گذاری کرده بود، اما عملا تنها ۳۹ درصد آن محقق شد و سال ۹۸ نیز کمتر از نصف اهداف پیش‌بینی شده محقق شد و در دو ماهه ابتدایی سال جاری نیز کمی بیش از یک درصد از اهداف پیش‌بینی شده برای سال ۱۴۰۰ محقق شده است. با این تفاسیر جایی برای بهبود وضعیت تولید برق ایران نمیماند. نیروگاه های قدیمی و خارج از رده با تلفات ١٠ تا ١٢ درصدی برق در حین تولید آن و درشبکه توزیع، رقمی برابر با ۴٣ درصد کل مصرف برق خانگی را تلف میکنند. از آنجایی که ایران از هزینه سالانه دو میلیارد دلاری بازسازی نیروگاه ها سر باز زده است، حال سالانه چهار میلیارد دلار تلفات برق دارد که خاموشی های پیاپی را با خود به همراه داشته است. اما قطعی برق ، چگونه زندگی ایرانیان را تحت تاثیر قرار داده است . در جایی که مردم به قطعی برق بر حسب جدول ارائه شده از طرف وزارت نیرو راضی شده اند، همچنان قطعی برق خارج از نوبت، صدای نهاد های دولتی چون پلیس و بیمارستان ها و … را درآورده است. تمام این کمبود ها را اضافه کنیم ایجاد مزارع تولید ارز دیجیتال (بیت کوین) با حمایت دولت (نمونه اخیر ان در زیر زمین مرکز بورس تهران شناسائی شد)
در جایی که دولت اعلام میکند خاموشی بروی بیمارستان ها اعمال نمیشود، فیلم های بسیاری در فضای مجازی پرده از واقعیت ماجرا برمیدارند. قطعی برق و بی مسئولیتی دولتمردان نسبت به هزینه های نگهداری و تولید نیروگاه ها، زندگی همه اقشار جامعه را مختل کرده است. از دانشجوی دکتری که به دلیل اختلال در برق و اینترنت شانس ادامه تحصیل را از دست میدهد تا مغازه داری که کرکره مغازه اش تا ساعت ها باز نمیشود و این جدا از افرادیست که در دمای ۴٠ درجه، نه امکان شست و شو و نظافت دارند و نه در خانه ماندن قابل تحمل است و شرایط را برای هموطنان ساکن استان های محروم نیز غیرقابل تحمل تر کرده است، که این نقض حقوق شهروندی و عملا نقض فاحش ماده ٢۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر : حق خوراک و مسکن و مراقبتهای طبی و خدمات لازم اجتماعی برای همه نشان میدهد.
در استان سیستان و بلوچستان به این مشکلات باید بی‌آبی و شیوع گسترده ویروس کرونا را هم اضافه کرد. بسیار دردناک است که دولت با بی تدبیری تمام، کمر به نابودی تمام منابع طبیعی بسته و حال که با پیشامدهای آن مواجه شده است، به جای کمک به مردم، صدای اعتراض آنها را برای حق طبیعی حیاتشان، با گلوله و خشونت پاسخ میدهد. آیا این فاجعه بار نیست ملتی که برای برق مجانی و رفاه انقلاب کردند، حال باید رویای برق کافی، آب قابل شرب وحق حیات طبیعی داشته باشند . ما فعالان حقوق بشر، با استناد به اعلامیه جهانی حقوق بشر، سو مدیریت و ناکارآمدی مسئولان دولت جمهوری اسلامی ایران را محکوم کرده و فراهم نمودن شرایط ایده آل و استاندارد در خور مردم را وظیفه دولت میدانیم همچنین ما خواستار اجرای اهداف ١٧ گانه سند ٢٠٣٠ یونسکو در ایران هستیم.
" منوچهر شفایی"
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
لینک گزارش : https://bashariyat.org/?p=27956